Ryan Bingham (° 31-03-1981, Hobbs - New Mexico) leek in 2009 op weg naar een topcarrière toen hij voor de song “The Weary Kind”, die fungeerde op de soundtrack van de film “Crazy Heart”, een Oscar, Grammy en Golden Globe Award ontving. Hij werd in 2010 door de Americana Music Association verkozen tot Artist of the Year. De grote doorbraak kwam er toe hiertoe niet maar aan de kwaliteit van zijn platen ligt het geenszins. Zijn eerste albums bracht hij uit op het Lost Highway label, sindsdien brengt hij zijn platen uit op zijn eigen Axster Bingham Records. Dit jaar verscheen zijn zevende album “American Love Song” dat hij vanavond in een volle AB-club komt voorstellen.

Er is een voorprogramma voorzien in de persoon van de 21-jarige Britse singer-songwriter Soham De uit Durham. Hij bracht recent de EP “The Next Nowhere” uit met vier songs maar dit is reeds voldoende om een plaats op de affiche van Pinkpop te versieren. Hij treedt solo op met een akoestische gitaar die hij geleend heeft van Ryan Bingham want zijn eigen gitaar heeft het enkele dagen geleden begeven. Zijn songs zijn soulvol maar hij lijkt me zijn stem bijna constant te forceren en zijn gitaarspel is niet echt overtuigend. Kortom, het is een voorprogramma om snel te vergeten.

Het verschil met Ryan Bingham blijkt meteen heel groot, deze artiest zijn stem en gitaarspel zijn van een heel andere orde. Hij opent met het prachtige “Beautiful And Kind” om verder te gaan met het aangrijpende “Tell My Mother I Miss Her So”, een ode aan zijn moeder die voor hem zijn eerste gitaar kocht. Daarvoor is hij haar nog steeds heel dankbaar want zijn vader of grootvader zagen eerder een carrière in de oliesector voor hem. Ryan geeft dikwijls uitleg hoe de songs tot stand kwamen en waar hij zijn inspiratie haalde. “Nothin' Holds Me Down” is een song die hij heeft opgedragen aan zijn vroegere mentor Sixpack die hem onder zijn hoede had genomen. Een luidruchtige - waarschijnlijk - dronken vrouw weet hij op een ontwapenende manier tot de orde te roepen (I wait my turn). Het uptempo “Dollar A Day” gaat over de dikwijls onderbetaalde jobs in de USA. Een huisvriend / mariachimuzikant leerde hem bij mondjesmaat gitaarspelen. “Happy Hour” begon ten huize Bingham al vroeg in de morgen en deze muzikant was een trouwe bezoeker. De mariachispeler leerde Ryan “La Malagueña”, de enige mariachisong die hij kent. “Jingle And Go” en “Got Damn Blues” wordt opgefleurd met slide gitaarspel. Ryan heeft verschillende gitaarstijlen onder de knie, hij is echt een begenadigde gitarist. De bomma van Ryan hield op een desolate plaats “The Halfway Bar” open, er stond een box in de zaak waar je ideeën in kon deponeren om de bar te verbeteren. Degenen die dit aandurfden werden op een middenvinger getrakteerd. De murderballad “Hot House” is bluesy en heeft New Orleansinvloeden. Het oudje “Hallelujah” luistert Ryan op met zijn mondharmonica. De afsluiter van de reguliere set is een beetje voorspelbaar het fantastische “The Weary Kind”.

Ryan komt nog terug voor drie bisnummers en gaat ruim over de hem toegemeten tijd. Het is duidelijk dat hij ook geniet van de respons die hem te beurt valt. Ik wist niet dat Ryan solo ging optreden, ik had een beetje reserve hieromtrent maar dit was onterecht want Ryan Bingham heeft vanavond bewezen dat hij solo zonder moeite een publiek bijna twee uur kan boeien. Een grote meneer!

Lou van Bergen

Foto's © Yvo Zels

Setlist :

Beautiful And Kind / Tell My Mother I Miss Her So / Hard Times / Nothin' Holds Me Down / Long Way From Georgia / Dollar A Day / La Malagueña / Jingle And Go / Got Damn Blues / Hot House / Hallelujah / Wolves / Sunshine / Southside Of Heaven / The Weary Kind // Nobody Knows My Trouble / Bread And Water / Ever Wonder Why